Friday, June 20, 2008

Terima Kasih Bapa & Mama!

Teringat kediaku zaman masa belajar di Universiti dulu. Biasa laa, urang tetua mana inda mau kan mengantar anak belajar. Lagi tinggi lagi bagus. Untuk kagunaan masa hadapan bah. Kediaku ingat lagi masa kediaku Bapa sama Mama hantar kediaku belajar ke KL. Mama macam inda picaya saja kediaku buleh bedikari sendiri. Mana inda, inda parnah diam hostel. Semua makan pakai Mama sediakan.

Andang banyak barang ku bawa dari rumah. Barat beg eh!! Selama ku diam di hostel, banyak sudah tia barang atu kana curi jelama. Antah mana tia, kunci pebaik lemari, kana pacah jua. Anyway... abis duit Bapa sama Mama mengantar kediaku masuk Universiti. Mana inda, tiket bilun siap dibalikannya lagi tiket muleh (open dated). Zaman atu kami diam di Miri. Kalau kan muleh tu tambangnya saja pulang balik dalam RM800 labih. 

Bulan-bulan bapa mengantar kediaku usin RM200 pakai belanja ku. Inda parnah aku madahkan terima kasih.. (Thank You Bapa). Bapa pasan kan... "cukup inda cukup, atu saja Bapa mampu bari bulan-bulan. Jadi pandai-pandai tah bebelanja". Ingat ku lakat pasan Bapa atu. Apa yang di padahkan nya atu, andang banar. Selama 6 tahun kediaku belajar di KL, selama atu tah RM200 atu sebulan Bapa inda parnah lupa hantar arahku. (Thank You Again).

Cukup ka? Well... cukup ka inda cukup, atu tah usin ku sebulan dari Bapa. Terus terang ku padahkan, kalau masuk Universiti yang inda kana sediakan makan, RM200 atu sebanarnya inda cukup. (Minta maaf Bapa, kediaku kan kongsi bacarita saja). Masa zaman ku dulu, kalau makan ikut kebiasaan dan keseimbangan, kana makan pagi, tengahari sama makan malam. Sekali makan saja kurang-kurang belanja dalam RM2.50. Jadi dalam RM7.50 sehari memang sudah confirm. Apa lauknya? Nasi gureng sama talur saja. Kalau kan belauk ayam nasi puteh sama sayur, tekana jua tu RM3 ke RM4 sekali makan. Jadi, kalau mangikut rasam makan di rumah atau makanan seimbang, kana laa bebelanja dalam RM10 sehari.

Kalau RM10 sehari belanja, sebulan misti ada RM300 paling kurang. Tapi kediaku kurang RM100. Jadi panyalasaian kediaku sanang saja. Makan sehari sekali. Jadi kediaku ada usin labih untuk (either, makan basar ujung bulan, mambali barang2 lain, bejalan naik bas di KL raon-raon dan sebagainya).

Scholar? Ada pulang... tapi inda banyak macam zaman ani. Dulu kami, lapas kana tulak bayar yuran sama hostel.. ada laa tinggal dalam RM600 labih untuk satu semester. Satu semester ada 4 bulan labih. Masa ani tah, usin atu di belanjakan untuk mambali baju baru, buku baru, alat tulis, photostate barang, barang pakai mambuat assignment, tiket bilun pakai muleh... dan paling selalu pakai belanja makan mewah dari biasa (makan KFC atau Mc Donald).. kira mewah sudah tu makan RM 6-7 sekali duduk.

Kediaku dulu masa belajar, tapikir jua ku, kenapa tah kawan2 ku lain bausin sampai beratus-ratus sabulan? Dikatakan kediaku boros inda jua. Makan pun sekali sehari. Kalau kan makan lagi, bapikir jua ku. Selalu jua ku kalau ku makan labih dari sekali sehari, isoknya kediaku makan maggie sabungkus nganya sama managuk aing teh bunga ros segalok kan mambari kanyang sampai malam.

Aku dulu ada masalah insomnia (masalah inda dapat tidor). Bukan stress... tapi parut lapar inda dapat kan tidur. Tapi lama kelamaan, sudah biasa. Masalah yang biasa di pikir setiap kali tidor ialah... apakan di makan bisok??? Cukup kah usin ku ani? Ani kira isu standard setiap malam ku pikirkan selain dari pasal kelas sama pelajaran.

Kediaku bukan kan membandingkan, tapi kebanyakkan kawanku, sabulan belanja kana hantari dalam RM350 sabulan (paling kurang). Baru dapat hidup sampurna makan pakai cukup. Tapi kediaku basyukur sabab kediaku punya kasusahan inda taruk di bandingkan kawan2 ku yang lain. Ada yang labih teruk dari aku. Belanja kurang dari RM200 kana hantari (sebab kurang kemampuan). Sentiasa lapar.. makan pun malar datang mangintu kawan-kawan. Kadang-kadang inda sampai hati ku pinjami RM10 pakai makan belanja sehari dua (walaupun kediaku tahu memang inda bebarai balik). Kesian punya pasal.

Tapi yang ku sedih, hampir 90% dari dorang ani beranti belajar sabab inda tahan hidup inda bausin. Ada yang kana buang pasal inda datang kelas selalu. BUkan inda mau datang, tapi bisidorang ani kengalehan keraja malam-malam kan menampung usin bulanan, tarus inda tebuai nuhun ke kelas pagi. Ada yang fail sabab, inda ada masa kan belajar dengan mencari usin pakai hidup. Jadi kediaku basyukur sabab masih ada Bapa sama Mama yang masih mampu mambari kediaku usin bulan-bulan inda parnah putus-putus. (thank you again).

Jangan jua inda tau, banyak jua urang inda tau kisah hidup ku masa belajar. Parnah usin ku kana curi, selalu inda cukup sampai ujung bulan. Bukan boros (walaupun ada jua kadang-kadang boros) tapi kadang-kadang guna untuk manulung kawan-kawan yang kesadakan usin. Jadi kediaku sama kawan-kawan makin rapat. Usin mu, usin ku jua. Makanan mu, makanan ku jua. Sama-sama miskin, sama-sama kaya. Kalau ada yang inda bausin, sama-sama kongsi makanan. Jadi hidup susah atu sudah jadi lumrah sama-sama geng yang labih kurang serupa masalah.

Antara kawan-kawan selapar, sekanyang ku, Si Is, Adiman, Jake, Apai, Eddy dan banyak lagi yang sudah lama kediaku loss contact. Parnah jua kediaku makan buka puasa nestum segalas sama Adiman kongsi, sabab kami dua inda bausin kan makan nasi langsung. Parnah jua kediaku bekongsi maggie sabungkus dengan 3 lagi kawan ku, Wan Jeng, Zul Kelantan dengan sorang lagi (aku pun inda ingat namanya sudah) sabab kelaparan seminggu inda makan apa-apa. Minum aing teh nganya kami seminggu-minggu. Mana tuju usin??? Bukan belanja sakan, tapi makan konsi sama-sama, banyak parut, usin banyak pun capat abis. hahaha

Kediaku malar jua inda muleh raya masa belajar dulu. Bukan inda mau muleh, tapi takut budget ku lari. Tambang bilun mahal. Tapi ada sekali atu aku muleh mengajut. Takajut Bapa. Kana marahi Bapa sabab aku muleh mangajut sama aku sudah janji inda muleh. (Minta maaf Bapa) Bukan kan mengalakari, tapi langsung inda ada urang tinggal di hostel masa atu. Semua kawan-kawan ku muleh. Kantin inda bukan, kadai makan dakat-dakat pun inda buka. Banyak kaluarga kawan-kawan ku lain betanyakan kediaku masa atu.. kalau inda bausin, dorang kan sponsor. Tapi masalahnya bukan usin, cuma budget saja takut lari ujung bulan muleh belajar. Lagi pun, teringin kan muleh bajumpa kaluarga.

Banyak lagi kan ku caritakan pasal kahidupan ku di Universiti dulu. Tapi apa-apa hal pun, aku basyukur pasal Bapa (walaupun strict) dengan Mama (walaupun bising mulut marahi kediaku) sentiasa doakan anaknya ani masa diam jauh. Walaupun jumpa Bapa sama Mama dapat di kira dangan jari dalam setahun masa musim kediaku belajar, tapi inda parnah lupa dorang dangan kediaku, mengunjar usin bulan-bulan pakai belanja ku di KL. Parnah Bapa madahkan, Mama sampai inda makan jua kan budget mambari usin arah ku bulan-bulan. Makan lauk tahai nganya ya (thank you Mama).

Inda dahal tu walaupun inda sebanyak belanja urang lain (ada yang kana bari RM350 sampai RM700 sabulan), tapi kediaku siok jua manganangkan balik, sabab kediaku mampu jua abiskan pelajaran dengan usin RM200 sabulan saja. Ani bah... kalau di ceritakan dengan urang lain... inda urang picaya mengkali. Picaya kah inda picaya.. moral value nya, pandai-pandai tah bahidup walau sadikit sja kemampuan. Kalau parlu belapar atau manahan parut, inda mengapa asalkan abis belajar. Atu saja minta urang tetua.

Thank you Bapa & Mama!!!

3 comments:

Eddy said...

good old days..aku rasa kalau kita masuk rancangan survivor kompom kita menang..haha

Anonymous said...

Ok lah ya pok.. byk org lain yg lebih susah dari u.. nak ngantar anak belajar pun nda ber usin.. You sepatutnya bersyukur dengan apa yang ada.. ;-)

SiLabi said...

bana tu geng...aku pun dulu miatu jua. bekongsi apa yang ada. maggi tu tatap bekongsi paling kuang 2 uang, heheheh. tapi baik jua tampat ku diam atu ada kadai bejual nasi sama lauk, 2 inggit ngaya. nda jua luan teasa nda beusin.