Showing posts with label Cerita Lama. Show all posts
Showing posts with label Cerita Lama. Show all posts

Thursday, April 30, 2009

St Joseph Miri - Class 5C Year 1993


Among the best years of my life that I remember is during the school days. I never had a chance of staying in one school for many years and due to the short of time dwelling at one place, I had a problem of recalling much of the memories and even trying to recall my friend's name. But there is only one particular time that I've always remember (which now its getting harder to recalled it due to age factor) that is when I started schooling in St Joseph Miri from 1991 to 1993 (Form 3 to 5).

It all started yesterday when I decided to search on FaceBook and trying so hard to retrieve every last pieces of my memory recalling back all of my friends' name. To be honest, it is quite difficult task. But then, once I found one of them, things are much easier to search thereafter.

WHY 1991 - 1993?

Those years are so significant as in 1991 I sit for SRP (now re-branded as PMR) and in 1993 I sit for SPM. I've just moved out from Limbang in 1991 and at first I was sent to class 3C. If am not mistaken, I sit just next to Tan Keng Hiong. Just 1 week after that, I was directed to transferred to class 3B where I meet up with few of my "best" friends. Catching up with new slang of Miri language is not that hard as previously, from 1989 to 1990 I was in Kuching.

What I like about St Joseph Miri is that, though we are all from different races, our class especially had this really strong knots of friendship. I still remember that our class were so impressive until we almost win every competition in school. Be it drama, be it sports or any kind of activities. Among teachers, our 5C class is branded as the best in terms of co-operation in every activities.

In my class, we have all sorts of races. You name it, we have it. Chinese we have, Indian we have, Malays we have, Semenanjung Malay also we have, Iban we have, Melanau we have and even Singh. Though we have all sorts of different faith, mother-tongue and races, but we are so close to each other and we even fight with our own school teacher as if our class is a Mafia Gang or somethin'. Hahahahah!

Anyway, it has been 16 years that I've lost contact to almost everybody from my class and only yesterday I managed to find some of them on FB. I took the above photo downloaded from my friend's FB and it does cast some good old flash back in my memories. Before I started to forget their names again, I think it is wise to list them down :-


Sitting from left to right
  1. Noor Azalina
  2. Cecelia Kueh
  3. Ivy Yap (heard she in Singapore)
  4. Florence Kong (heard she is in Miri)
  5. Donald Eldred (residing in Miri)
  6. Kok Pei Lin
  7. Amelia Henry (residing in Miri)
  8. Suraya Morshidi (last I heard she is in Bintulu)

Standing 2nd row from the left
  1. Angela Agan (residing in Miri)
  2. Chia Ya Sing (last met in KL in 2001)
  3. Christina Laing (teaching in Sri Aman)
  4. Kok Wan Nyuk
  5. Teo Siaw Ling
  6. Wee See Ing
  7. Yong Nyuk Hiong
  8. Su Li Na (residing in Miri)
  9. Liew Ah Jon
  10. Shanta (residing in Miri)
  11. Jagwant Kaur
  12. Jasmine Chong (residing in Miri and married recently)
  13. Belinda Yong (last I met her in 1994 in KL)
  14. Raine Junang (residing in Miri)
  15. Jean Lo
  16. Chai Siew Mui
  17. Jasmine Yeo (last met in KL in 1994)

Back row from the left
  1. Philip Tan (residing in Miri)
  2. Hamdan Nayan (working in Kuching)
  3. Ahjaman Rozali
  4. Tan Gung Menang
  5. Wong Yi Wen
  6. Mohammad Farzilla
  7. Christopher Mok (last met in KL in 1994)
  8. Me (am in Kuching)
  9. Eddy Lai (in KL)
  10. Ian David Brodie (currently in Miri)
  11. Andy Richard
  12. Huong Min Hin
  13. Christopher Tinkai (residing in Miri)
  14. Jason Heng Domingo (Vancouver, Canada)
  15. Ahmadi Khan (residing in Kuala Lumpur)

Browsing through my friends FB, they all sound like wanna have a reunion of our class. Most of our classmate now are all over the world, some in Aussie, some in KL, some in Singapore and most of it scattered all over Sarawak. It makes me wonder, how possible will it be to do reunion??

To all of my ex-classmate of 5C St Joseph Miri year 1993, if you are reading this, just remember that all of our classmate do cherish our time during those years and all of them now are eyeing for having our reunion. So guys :-

WHAT SAY YOU ALL?

Tuesday, March 10, 2009

Nothing But The Truth!

Years ago, me and my partner were having 39B DDA trial. During cross-examination sessions on a particular police expert witness, we asked this question :-

Defence : The reason why the Police had to sent the box to you for finger printing and dusting is that the police do not know who is the criminal in this case?
Witness : Yes I agree

Because of his answer, we opted not to proceed with more cross.

During Re-Examination by the DPP, the witness were asked on why he agreed with our question earlier. He gave all sorts of answers, from the procedures of finger printing and dusting to the procedure of matching the finger printing and so forth. However, these answer was not to DPP's satisfaction (of course it still shows the police do not know who is the actual criminal in this case).

The DPP then again rephrased the question in BM and in English and persistently trying to highlight the point that he wants to make. The Judge were also trying to help the DPP in explaining to the witness of what actually being asked by the learned DPP. It was a serious discussion and explanation made to this particular witness and it takes more than 15 minutes just the explain it to him. Then after a few minutes pause...

Witness : I think, the answer to that question can only be one answer! (with his serious loud voice).

Both me and my partner were stunned by the witness gesture. It seems that he had found the big answer that can be used by DPP against our question previously. I looked at learned DPP's face at that time and he is smiling at me showing his eyes full of satisfaction over his success in making his point in asking this witness and perhaps the witness's coming answer will definitely slashed the credible point that we have made during cross examination.

I also looked at the Judge on the bench and she looks firmly serious and preparing herself to listen attentively for the witness to answer the big question. Tension and stress were all in the air, and suddenly after few minutes of silent...

Witness : The answer to that question is....... that I AM THE EXPERT!

We all stunned with his answer and we all paused for a few second. Then we heard a big laugh from the bench and we all looking at the Judge who were like having the biggest laugh of all time.

Judge : I am sorry Learned DPP. The answer were so obvious!

Then, me, my partner and the DPP were having a long laughing sessions during the proceeding. Because of this answer, the DPP were not dared to asked further questions. But hey, the witness still there sitting firmly not knowing what are we laughing for. Talk about the truth in Court... I must give this witness the highest credit of his Truth, nothing but all truth!

Monday, February 2, 2009

Maggie Goreng Amjal

Teringat kediaku zaman belajar dulu di KL kami diam di Lembah Pantai. Kalau bejalan keluar hostel, ada dua tampat saja yang kami selalu pigi kan makan. Skad (aku pun inda tau cemana ngija ani) sama Amjal. Kalau kan bakurapak pasal Amjal.. satu saja ku ingat.. MAGGIE GORENG!

Aku teringat zaman masa belajar dulu kat KL. Kami duduk kat Lembah Pantai. Kalau nak jalan keluar hostel, ada dua tempat je kami selalu pegi makan. Skad (Tak tau la camna nak eja) dengan Amjal. Kalau cerita pasal Amjal ni, satu je aku ingat.. MAGGIE GORENG!

Ingat ku lagi kalau inda silap tahun 1996, kami ramai-ramai turun dari hostel kan makan Maggie Goreng di Amjal. Kalau inda silap, kami ada 8 urang tubuh. Ada lagi yang tinggal di hostel minta kirimkan Maggie Goreng jua bungkus.

Aku ingat lagi kalau tak silap tahun 1996, kami ramai-ramai turun dari hostel nak pekena Maggie Goreng kat Amjal. kalau tak silap, kitaorang ada 8 orang semuanya. Ada lagi yang tinggal kat hostel mintak tapau je Maggie Goreng ni. 

Sampai saja saja datang tia waiter inda mambawa keratas pakai menulis. Kami madahkan kami banyak mau di order. Tapi katanya, kedia buleh ingat. Bah.. apalagi. "Nak order apa?" waiter atu betanya arah kami semua. Start tah kami mengorder makanan kegemaran kami yang bunyinya lebih kurang cemani :-

Sampai je kat Amjal, terus datang sorang mamat Waiter ni dengan tangan kosong takde kertas. Kita orang cakap kita orang punye order banyak. Tapi dia cakap dia buleh ingat. So takpe la. "Nak order apa?" waiter tu tanya kat kitaorang semua. Start la kami semua meng"order" makanan kegemaran kita orang semua yang bunyinya lebih kurang camni :-

  1. "Saya nak Maggie Goreng satu, makan"
  2. "Saya nak Maggie Goreng 2 bungkus, makan satu pinggan"
  3. "Saya nak Maggie Goreng 2 bungkus, makan satu pinggan dengan satu bungkus, bungkus"
  4. "Saya nak Maggie Goreng 2 bungkus, makan satu pinggan dengan 2 bungkus, bungkus sekali"
  5. "Saya nak Maggie Goreng 2 bungkus, makan satu pinggan dengan 2 bungkus, bungkus asing-asing"
  6. "Saya nak Maggie Goreng satu, makan, 3 bungkus, 2 bungkus sekali, satu bungkus asing"
  7. "Saya nak Maggie Goreng 2 bungkus, makan satu pinggan dengan 2 bungkus, bungkus tak nak sayur"
  8. "Saya nak Maggie Goreng 2 bungkus, makan satu pinggan, 4 bungkus, bungkus asing-asing"

Lapas saja kami semua meng"order", masuk tia kedia kedalam. Lebih kurang 5 minit lapas atu, keluar tia bebalik tarus madahkan kami :-

Lepas je kita orang order, mamat tu masuk ke dalam. Lebih kurang 5 minit lepas tu, dia keluar balik dan terus je cakap :-

"Sorry la bang! Maggie habis!" katanya.

Kami semua kehairanan sababnya maggie banyak taruhnya arah lemari kaca dapan kadai. "Tu, Maggie banyak kat almari tu apa?" marah kawan ku! Masuk kedia bebalik sekajap. Lapas atu keluar ya tarus madahkan:-

Kita orang semua confuse gak sebab kita orang nampak maggie banyak susun kat almari kaca depan kedai. "Tu, Maggie banyak kat almari tu apa?" marah member aku! Terus mamat tu masuk balik. Tak lama lepas tu dia keluar balik dan cakap :-

"Sorry la bang. Tukang masak takde" katanya. 

Panas hati kami semua. Last-last pegi Skad makan paprik nganya. Sah waiter atu lupa apa yang kami order. Saja buat-buat alasan nganya tu.

Panas betul kita orang hari tu.. ale-ale kitaorang semua makan nasi paprik kat Skad. Sah, mamat tu sure lupa apa yang kitaorang order tadi. Saje je buat-buat alasan!

Monday, January 19, 2009

Cerita Lama Di KL

Macam-macam sudah cerita yang cali-cali berlaku zaman aku damit. Tapi ada jua cerita cali zaman aku mula-mula belajar di KL dulu. Bukannya cali apa, cuma cali sabab bahasa atu alum lagi kan memandai. Nya urang cakap KL bah! Dah atu, alum jua lagi kan tatulus bejalan-jalan di KL time atu. Sikit-sikit, tanya urang. Kalau bisai becakap KL inda jua hal. Ani.. bida eh!!!

Macam-macam dah cerita zaman aku kecik dulu. Tapi ada gak cerita lawak zaman aku mula-mula belajar kat KL dulu. Bukannya lawak ape pon, cumanya lawak pasal bahasa KL dulu aku tak reti sangat. Cakap KL tu bro! Dah la tu, aku tak gak reti sesangat jalan-jalan kat KL time tu. Sikit-sikit je, tanya orang. Kalau cakap style loghat KL takpe gak. Tapi tak... cakap macam orang ulu-ulu baru duduk KL!!!

Aku dengan kawan ku, Adeng, dulu masa zaman baru-baruan di KL, tarus tia kan memandai bejalan di bandar KL. Basar eh KL atu nyamu. Baru merasai bandar basar ani. Takut sasat nganya! Ada sekali ani, aku dengan Adeng bejalan di CM (Central Market) kononnya kan ke Pertama Complex. Oleh sabab inda tau kan kesana, ku beranikan diri betanya dangan orang.

Aku dengan sahabat aku dulu, Adeng, masa zaman baru nak pi KL, terus kita orang tunjuk terer pi KL. Memang KL besar. Kitaorang baru jumpa bandar sebesar KL ni. Takut gak sesat! Ada sekali aku dengan Adeng pi jalan-jalan kat CM (Central Market) kononnya nak pegi Pertama Complex. Oleh sebab tak tau nak pi Pertama, aku beranikan diri tanya kan sorang brader ni.

CM (Central Market KL)

Aku : Bang, dari sini nak pegi Pertama Complex naik bas nombor berapa?
Abang X : Naik je bas mini kat depan tu. Semua buleh.
Aku : Yang mana (sebab di tempat aku dulu inda ada yang naik sukati nombor bas)
Abang X : Naik je mana-mana. Sure sampai punye.
Aku : Berapa sen eh tambang bas?
Abang X : Huh?? Bas mini mana-mana semua sama.

Zaman atu, naik bas mini, semua tambang 60sen saja kemana-mana. Jauh ka dakat, semua 60 sen.

Zaman tu, naik bas mini, semua tambang 60 sen je. Jauh ke dekat, semuanya tambang sama.

Aku : So, berapa la tambang pegi Pertama Complex? (aku betanya lagi persistent)
Abang X : Camni je la... kamu pegi je naik teksi. (sambil kawan-kawannya semua ketawa arah aku)


Pertama Complex

Kurang asam! Lapas atu aku dengan Adeng naik Teksi pegi Pertama Complex kena la bayar RM10. Cis!! Anyway, sudah puas jalan di Pertama, Adeng madahkan kedia kan ke SOGO lagi. Katanya shopping comlex atu basar. Aku ON saja. Baru-baruan bah! Kan sanangkan cerita, dan cubaan untuk mengelak dari memalukan diri sendiri lagi, Adeng suggest aku naik teksi dari Pertama. Masuk saja dalam teksi :-

Kurang asam betul! Lepas tu aku dengan Adeng ale-ale naik Teksi pi Pertama Complex. Kena la bayar RM10. Cis!! Anyway, sudah puas jalan-jalan kat Pertama, Adeng ajak aku pegi SOGO plak. Die cakap SOGO shopping kompleks besar wooo!! Aku ON je la. Jakunla katakan! nak senangkan cerita dan bagi mengelakkan peristiwa kat CM yang memalukan berlaku semula, Adeng suggest aku naik teksi je dari Pertama pi SOGO. Masuk je dalam teksi :- 

Abang Teksi : Nak pegi mana dik?
Adeng : Nak pegi SOGO (sambil senyum konfiden)
Abang Teksi : Huh? Adik takyah naik teksi.
Aku : Apsal lak Bang?
Abang Teksi : SOGO kat sebelah tu je (sambil manunjukkan subarang jalan Pertama Complex)

Masa atu, aku pun inda tau kan manapok mua kami bilang-urang. Mambari malu eh. Ni semua Adeng punya pasal...!!!

Masa tu, kitaorang pun tak tau nak letak mana lagi muka malu ni. Memang memalukan. Ni semua Adeng punya pasal...!!

Cis...!!



Friday, January 9, 2009

Cerita Lama II

Andang jadi tabiat kanak-kanak masa sakulah randah. Inda ada lain dibuat, bemain nganya pagi patang. Zaman ku sakulah randah, banyak macam parmainan masa di sakulah. Sebalum bebunyi main, masa rehat main, masa kan muleh pun main. Inda puas hati lagi, muleh bebalik ka sakulah waktu patang, sambung main lagi.

Sudah jadi tabiat budak sekolah rendah, takde benda lain nak dibuat. Main, main, main. Zaman aku sekolah rendah dulu, banyak betul permainan masa di sekolah. Sebelum loceng berbunyi, main, masa rehat, main, masa nak balik sekolah pun main. Kalau tak puas hati lagi, balik lagi ke sekolah waktu petang, sambung main lagi.

Banyak macam parmainan zaman sakulah dulu. Ada yang main bubut, main lumpat, main guli dan macam-macam lagi sampai ku inda tabuai lagi kan manulis di sini. Luan batimbun! Tapi dalam banyak-banyak parmainan, yang paling ku ingat banar main tapok. Macam biasa, inda kira masa, kalau sudah musim main tapok ani, ramai yang ikut-ikutan main. Batapok bawah mija tia, dalam jamban tia, bilik stor tia. Ada jua kawan ku batapok dalam jamban bini-bini jua (tapi kedapatan jua). Yang paling thrill dan inda kedapatan tarus, batapok dalam bilik guru. Hahaha.... Tarus inda kedapatan lansung!

Ada macam-macam permainan ada zaman sekolah dulu. Ada yang main kejar-kejar, main guli dan macam-macam lagi permainan yang aku rasa tak larat nak tulis semuanya kat sini. Terlalu banyak! Tapi dalam banyak permainan, yang paling aku ingat sangat ialah main sembunyi (hide and seek). Macam biasa, tak kira masa, kalau dah musim main permainan ni, ramai yang ikut main. Ada yang sembunyi bawah meja, ada yang dalam jamban, ada gak dalam bilik stor. Adagak kawan aku sembunyi kat jamban perempuan (tapi kantoi gak). Yang paling thrill dan yang tak kantoi terus, sembunyi kat bilik guru. Hahaha... Terus tak jumpa langsung!

Satu hari masa ku Darjah 4, kediaku ikut-ikutan bamain tapok dangan kawan-kawan sedarjah ku. Masa atu kami main tapok masa rehat. Tangah kami balusir kan batapok, datang tia yang carah mengaga arah tampat kami. Tarus kawanku madahkan, "LARI...!!!!! BATAPOK!!!!" Apalagi kami balusir lintang-pukang mangunjar tampat batapok. Ku liat saorang kawanku mambawa kami malumpat dalam parit kan batapok. Aku apa lagi, ikut jua la.

Suatu hari masa aku Darja 4, aku ikut main sembunyi ni dengan kengkawan sedarjah. Masa tu kitaorang main masa rehat. Tengah kitaorang lari nak sembunyi, yang jadi nak datang tempat kitaorang. Terus kawan aku announce "LARI..!!! SEMBUNYI!!!!" Apalagi, kitaorang semaua lari lintang-pukang carik tempat nak sembunyi. Aku nampak seorang kawan aku bawak melompat dalam parit nak sembunyi. Apalgi, aku join la.

Tangah kami diam-diam batapok dalam parit, tiba-tiba, datang penyagat hinggap arah bibir ku. Tau-tau saja, kana sangat bibirku. SAKITNYA!!! Tarus ku malumpat kaluar batariak, "PANYANGAT!!!!!" Tarus ku kadapatan.

Tengah kitaorang diam sembunyi dalam parit, tiba-tiba, datang  lebah tanah hinggap kat bibir aku. Tau-tau je, bibir aku kena sengat. SAKITNYA!!! Terus aku melompat keluar berteriak, "PENYENGAT!!!!!" Terus aku kantoi. 

Sakit kalau kena sengat binatang ani!

Yang subanarnya aku inda kisah kedapatan, tapi yang aku inda puas hati, masuk saja kelas, bibirku yang kana gigit penyangat tadi sudah kambang basar merah macam badut. Saiznya pun basar 4 kali ganda dari biasa. Cali banar mua ku jadinya. Abis ku kana ketawakan seminggu-minggu sakulah! Cis...!!!! Andang menyasal banar ku main tapok hari atu.

Frankly, aku tak kisah kantoi, tapi yang aku tak puas hati, masuk je kelas, bibir aku kembang kena sengat besar merah sebijik macam badut. Saiznye pun besar 4 kali ganda dari biasa. Memang lawak betul muka aku jadinya. Habis aku kena ketawakan seminggu sekolah! Cis...!!!! Memang aku menyesal betul main sembunyi hari tu.

Thursday, January 8, 2009

Cerita Lama I

Masa ku sakulah di SRK Melayu Pusat Limbang dulu, Bapa hantar aku belajar muzik arah Music Centre. Kalau inda silap, aku start kana hantar masa ku darjah 3. Kediaku belajar organ sama belajar teori muzik. Zaman atu di sakulah, kediaku yang paling advance dari segi muzik mengalahkan cigu muzik lagi. Buku teks muzik sakulah masa darjah anam pun aku sudah katam zaman ku darjah 3 lagi.

Masa aku sekolah kat SRK Melayu Pusat Limbang dulu, Bapa hantar aku belajar muzik kat Music Centre. Kalau tak silap, aku start masa aku darjah 3 lagi. Aku belajar organ dengan teori muzik. Zaman tu kat sekolah, akulah yang paling advance pengetahuan dari segi muzik mengalahkan cikgu muzik aku. Buku teks muzik sekolah masa darjah enam pun aku sudah khatam zaman aku darjah 3 lagi.

Biasanya kalau belajar muzik ani, kami ikut Level. Setiap tahun naik satu level. Tapi misti pas ujian dulu. Kalau inda, inda belaku naik level. Macam periksa sakulah biasa bah. Zaman atu, kediaku student yang ketiga pertama sakulah muzik atu (Baru buka masa aku register dulu). Uleh sebab yang pertama sama kedua atu sudah sakulah jauh asrama, inda lagi menyambung belajar muzik. Jadi aku dikira student favourite Music Centre atu. Bila kan masuk musim periksa, cigu selalu membari ku tuition free extra time. Kadang-kadang, sengaja kedia buka kelasnya malam kan mengajar kediaku. Jadi, ulang alik-tia Bapa mengantar kediaku belajar malam hari setiap hari.

Kebiasaan belajar muzik ni memang ikut Level. Setiap tahun naik satu Level. Tapi mesti pass exam dulu. Kalau tak pass, tak naik la level. Memang macam exam sekolah biasa. Zaman tu, akulah student ketiga yang pertama register kat sekolah tu (Baru je bukak masa aku register dulu). Oleh sebab student pertama dan kedua dan masuk sekolah jauh asrama, diorang tak sambung belajar lagi kat Music Centre tu. Jadi aku dah kononnya "ditabalkan" sebagai student favourite Music Centre tu. Bila masuk musim ujian, cikgu aku akan bagi aku free tuition extra time. Kadang-kadang, dia sengaja bukak kelas malam nak bagi aku belajar. Jadi, setiap malam Bapa akan ulang-alik hantar aku belajar.

Satu malam, lapas Bapa mangilap mutusikal nya pakai wax sama Amor Whole arah seat nya Bapa kan mengantar ke sakulah muzik. Ku liat licin banar seat mutusikalnya ani sampai bekilat-kilat. Ijap jua ku tagugur. Selajurku naik saja, Bapa mamulas minyak memanjut. Sekali.. GEDEBUK!! Tagugur ku ke jeraya luka-maluka. Bapa inda lagi sadar tarus bejalan. Masuk ku karumah Mama keheranan. Dah ta luka-maluka basah jeraya lapas ujan, dah atu Bapa pun inda nampak.

Satu malam, lepas Bapa mengilatkan motosikal guna Wax dengan Amor Whole kat seat Motor, Bapa nak hantar aku ke sekolah muzik tu. Aku nampak memang licin berkilat seat motor die. Takut gak aku kot-kot jatuh. Naik je aku duduk kat seat tu, Bapa terus pusing minyak motor nak pecut kedepan. GEDEBUK!! Terjatuh aku kat jalan raya siap luka-luka. Bapa langsung tak sedar aku jatuh, terus je jalan. Aku masuk rumah Mama hairan tengok aku. Dah le luka-luka basah kena jalan lepas hujan, dah tu Bapa pun tak nampak-nampak.

Mama : Kenapa kau Man?
Aku : Gugur dari mutusikal. Licin sitnya!
Mama : Mana Bapa mu?
Aku : Inda sadar aku gugur.

Model motosikal Bapa dulu

Inda batah lapas atu, Bapa muleh. Katanya sampai saja sakulah muzik atu kedia takajut kediaku inda ada dibelakang. Marah Mama dangan Bapa malam aku. Anak gugur luka-maluka pun inda sadar! Semanjak hari atu, inda lagi Bapa luan kan meng"Amor Whole" seat mutusikalnya lagi. Takut ya anak-anaknya gugur lagi mengkali....

Tak lama lepas tu, Bapa balik. Katanya sampai je ke sekolah muzik tu, die tekejut tengok aku takde kat belakang. Marah betul Mama kat Bapa malam tu. Anak jatuh luka-luka pun Bapa tak sedar! Semenjak malam tu, Bapa takde sangat nak meng"Amor Whole" seat motor dia lagi. Takut anak-anaknya jatuh lagi kot...

Tuesday, November 11, 2008

Nissan Vanette Bapa


Kami sakeluarga ada 6 urang. Jadi kalau kami kan bejalan ke kadai kan membali naindah, van Nissan Vanette ani tah jadi pengangkutan. Bapa bali van ani secondhand 16 tahun dulu. Bila kami kan bejalan beraya, van ani tah jadi mambawa kami sakeluarga. Bila kami kan muleh ka Limbang dari Kuching, van ani tah yang mengangkut kami sakeluarga sama naindah panuh bepadat. Kalau lagi dahulu, dari Kuching ke Miri, selalunya kami turun dari Kuching pukul 3 pagi. Sampai ke Miri dalam pukul 4 ke 5 patang. Sungguhpun van ani ada 4 gear nganya, buleh jua ya sampai ke Miri dalam masa 14 jam nyamu. Asal tahan punggung duduk batah-batah inda be-aircond.

Kami sekeluarga ada 6 orang. Kalau kami nak pegi ke kedai nak beli barang rumah, van Nissan Vanette ni lah jadi pengangkutan. Bapak aku beli van ni secondhand 16 tahun dulu. Bila kami nak pegi beraya, van ni lah yang bawak kami sekeluarga. Bila kami nak balik kampung ke Limbang dari Kuching, van ni lah yang angkut kita orang sekeluarga berpadat dengan barang-barang yang penuh. Kalau dulu perjalanan dari Kuching ke Miri selalunya kami turun dari Kuching pukul 3 pagi. Sampai ke Miri dalam pukul 4 atau 5 petang. Walaupun van ni ada 4 gear je, boleh gak sampai ke Miri dalam masa 14 jam je. Asalkan tahan punggung duduk lama-lama takde air-cond.

Selalunya, kuatan badan kami adi-beradi tabau-tabau, sorang adiku mistilah malimpang atas lantai van ani. Mun inda, mesti lah inda muat kami duduk atas kerusi belakang ani. Sangal nyamu duduk batah-batah ani. Uleh sabab inda be-aircond, tepaksa tah kami mambuka tabok masa dalam perjalanan. Sampai saja destinasi, kalau syampu rambut atu, keluar tu hitam aingnya tekana habuk masa bejalan bejam-jam atu. Masa ku mula keraja, van ani tah jua jadi pengangkutan kediaku. Ada bisidorang hairan inda picaya ku bawa van ani pegi court. Mana jua ulah, mana kan balureh usin kan mambali kerita baru? Ani saja ku mampu masa atu.

Oleh sebab kami adik-beradik bersaiz besar, salah seorang adik aku mestilah baring kat lantai van ni. Kalau tak, sure la tak muat kami duduk kat kerusi belakang van ni. Letih gak kalau duduk lama-lama ni. Oleh sebab takde air-cond, cermin kenala sentiasa bukak. Sampai je ke destinasi, kalau cuci rambut sure keluar airnya warna hitam sebab terkena habuk semasa perjalanan berjam-jam. Masa aku baru nak kerja dulu, van ni jugaklah jadi pengangkutan aku. Ada gak orang hairan dok tengok aku pakai van ni pegi court. Apa boleh buat, mana nak cekau duit nak beli kereta baru? Ni saja lah aku mampu masa tu.

Sudah 4 tahun ku rasa Bapa jual van atu. Banyak banar jasanya dangan kami sakeluarga. Masa Bapa jual van atu, kedia inda madahkan dangan kediaku. Sampai karang ani, spare-key nya sabuting masih ada lakat lagi arah ku.. Sssssshh!!

Dah 4 tahun Bapak aku jual van ni. Banyak betul jasanya dengan kami sekeluarga. Bapak aku jual van ni tak kasi tau aku. Sampai sekarang, spare-key van ni masih lagi kat aku... Sssssshh!!

Tuesday, September 23, 2008

Kenangan Sungkai

Waktu urang bang azan Maghrib.

Aku : Minum jak kau dolok, Man.
Adiman : Sik apa... kau jak dolok.

Aku pun heran... sama-sama lapar bepuasa, sama-sama karing lihir. Inda patut ni.

Aku : Minum jak kau dolok.

Kediaku mengunjukki galas mug warna hitam berisi aing Nestum panas arah Adiman.

Adiman : Ehhh... Panas eh.. (komplen tia pulang)

Sluuuurp... slurrrrrp... Aaaah! Lapas mengirup aing atu sadikit, dibarakan nya arah ku bebalik. Ku irup aing Nestum atu.... Huyooo!!!! Best nya!!! Nyaman nya. Ku latakkan atas lantai sambil ku liat muka Adiman melangui meliat kediaku kehairanan. Tiba-tiba.....

Adiman : Hahahahahah. Gila kali nak kerja kita duak tok!!!! 
Aku : Huh (Tekajut ku.. gila pakah anak ani pelamaingku)
Adiman : Adakah sungkey minum aik Nestum segelas ajak?? Dah la kongsi kita duak!!! Hahahaha
Aku : Hahahaha 

Aku inda ada choice, tepaksa ikut ketawa pasal banar pulang katanya atu. Tapi apakan daya, kami inda ada usin.. jadi cukup lah tu. Dapat jua sungkai.....


Aku pun inda ingat sudah tahun bila kejadian ani. Yang pasti, bulan puasa zaman aku belajar di Matrikulasi di Kuala Lumpur dulu.

PS :- Kepada Adiman, bila lagik kita duak maok sungkey sama???

Friday, September 12, 2008

Sungkai

Setiap tahun asal masuk bulan puasa, inda ada cerita lain yang popular. Cerita pasal makanan pakai sungkai nganya yang urang ingaukan. Yang aku hairan, kediaku inda jua berapa kan gagau pasal makanan ani (inda ingau pun lampoh jua badanku). Kalau sungkai di rumah, atu inda jadi masalah. Bali saja makanan di luar atau masak, sungkai ikut stail sendiri di rumah.

Tapi zaman ani, urang suka sungkai di luar. Bagus pulang kalau sungkai di luar ani. Inda payah gagau kan masak. Inda ngaleh. Tapi ada jua kelemahannya. Bah, ani antara cerita ku masa zaman ku di KL dulu.


CARI TAMPAT DUDUK AWAL

Urang di KL andang pelik. Banar pulang jelamanya ramai di sana. Tapi asal kan sungkai, baru tah nampak jelamanya ramai banar. Restoran macam KFC dangan Mc Donald atau restoran mamak, mesti panuh. Kalau sungkai pukul 7.20pm, jelama sudah panuh duduk dalam kadai makan atau restoran atu seawal 6pm.

Yang peliknya, duduk saja, inda ada makanan pun atas mija. Kalau ada urang bukan islam kan makan pun inda lagi kan belaku. Yang kesiannya, dorang yang makan atu inda dapat kan duduk makan sebab dorangkan sungkai sana duduk sampai buka puasa.

Aku selalu tekana. Kalau ku bejalan di KL, asal kan sungkai saja, mesti sudah panuh urang duduk. Kalau kan makan duduk, terpaksa tah ku menunggu sampai pukul 8pm. Anggur menunggu, kediaku membali aing tin di kadai. Duduk siring tangga atau di kerusi Shoping Complex, sampai jelama abis sungkai.


ORDER MAKANAN SEBALUM SUNGKAI

Ani yang paling ku hairan. Ramai jua jelama di KL ani sudah tah duduk dari pukul 6pm manunggu kan sungkai, siap makan yang dah di order pun atas mija. Makanan panuh atas mija, tapi punduk-punduk nganya. Kalau pelancong meliat mesti kehairanan pasal makanan panuh atas mija, tapi inda dimakan. Misti pemandangan yang aneh bagi pelancong mengkali.


APA PATUT DIBUAT

Dalam bulan puasa ani inda sepatutnya becerita pasal makanan saja. Sepatutnya ketani misti jua jaga perangai. Kalau meliat cerita pasal sungkai ani, sepatutnya booking mija seawal pukul 6pm atu agak melampau. Mana inda, pasal ketani kan sungkai, urang lain yang kelaparan inda dapat makan. Ketani sepatutnya tunjuk perangai yang baik. Bukan menyusahkan urang lain. Lagi pun, bukan ketani yang makan dulu. Ketani misti tunggu masa sungkai.

Ketani selalu bafikir, oleh kerana ketani urang bepuasa, patut ketani kana bari kelebihan sebab ketani sudah belapar seharian. SALAH!! Sepatutnya ketani yang patut bersabar. Kalau ketani inda sabar, apa artinya puasa??? Nama saja puasa, tapi perangai inda macam berpuasa.

Fikirkan saja tah biskita....

Wednesday, August 27, 2008

Banjir

Ingat ku lakat, tahun 2003, bandar Kuching teruk kana banjir. Aing sungai Sarawak malimpah tabing sampai tinggalam rumah sama kadai. Kawasan ofisku pun kan tekana jua. Panuh parit dangan aing sungai. Jeraya jem, ramai yang inda belaku turun keraja. Di Kuching ani cali bah. Asal saja hujan turun mamburut 2-3 hari (inda payah luan labat), misti tah ada yang tinggalam.

Bah, kediaku bukan kan bacerita pasal Kuching banjir subanarnya. Tapi kan becerita pasal ada dulu ku bajumpa dangan orang pangkat pakcik ku di Kuching ani. Kelurusan ku liat rumahnya atu andang banar-banar siring sungai Sarawak. Jadi kediaku betanya tah pasal cerita banjir atu.

Aku : Bah... andang siring tambing banar tah rumah biskita ani ah.
Pakcik : Awu eh. Tuuu nah perau belakang rumah kami ah (kedia manunjukkan perahu di tambing)
Aku : Wah... teruk tah rumah kita kana masa musim banjir sehari atu ah!!!
Pakcik : Inda ada eh! Rumah kami mana kana banjir. Inda masuk aing pun!!
Aku : Huh?? 

Aku pun kepaningan mamikirkan macamana rumahnya siring tambing inda kana masuki aing sungai. Inda lojik eh!! Inda jua patut pelamaing ku. Tapi kediaku inda jua puas hati, ku tanyakan jua Pakcik ku.

Aku : Bah! Kuliat rumah jiran biskita ada nampak takah aing naik arah dinding rumah dorang. Inda patut rumah kita inda tekana...
Pakcik : Banar ni... inda masuk aing atu!!

Makin tah lagi ku hairan. Rumah jirannya habis kana tinggalami aing. Rumahnya siring tambing inda tekana. Inda patut...!

Aku : Macamana rumah kita siring tambing aing inda masuk masa banjir. Inda lojik jua tu???
Pakcik : Kami tutup pintu rumah kami bah. Mana ada aing masuk!!!
Aku : @#$%&^ (Bah, tekana tah kediaku tu!!)

Friday, June 20, 2008

Terima Kasih Bapa & Mama!

Teringat kediaku zaman masa belajar di Universiti dulu. Biasa laa, urang tetua mana inda mau kan mengantar anak belajar. Lagi tinggi lagi bagus. Untuk kagunaan masa hadapan bah. Kediaku ingat lagi masa kediaku Bapa sama Mama hantar kediaku belajar ke KL. Mama macam inda picaya saja kediaku buleh bedikari sendiri. Mana inda, inda parnah diam hostel. Semua makan pakai Mama sediakan.

Andang banyak barang ku bawa dari rumah. Barat beg eh!! Selama ku diam di hostel, banyak sudah tia barang atu kana curi jelama. Antah mana tia, kunci pebaik lemari, kana pacah jua. Anyway... abis duit Bapa sama Mama mengantar kediaku masuk Universiti. Mana inda, tiket bilun siap dibalikannya lagi tiket muleh (open dated). Zaman atu kami diam di Miri. Kalau kan muleh tu tambangnya saja pulang balik dalam RM800 labih. 

Bulan-bulan bapa mengantar kediaku usin RM200 pakai belanja ku. Inda parnah aku madahkan terima kasih.. (Thank You Bapa). Bapa pasan kan... "cukup inda cukup, atu saja Bapa mampu bari bulan-bulan. Jadi pandai-pandai tah bebelanja". Ingat ku lakat pasan Bapa atu. Apa yang di padahkan nya atu, andang banar. Selama 6 tahun kediaku belajar di KL, selama atu tah RM200 atu sebulan Bapa inda parnah lupa hantar arahku. (Thank You Again).

Cukup ka? Well... cukup ka inda cukup, atu tah usin ku sebulan dari Bapa. Terus terang ku padahkan, kalau masuk Universiti yang inda kana sediakan makan, RM200 atu sebanarnya inda cukup. (Minta maaf Bapa, kediaku kan kongsi bacarita saja). Masa zaman ku dulu, kalau makan ikut kebiasaan dan keseimbangan, kana makan pagi, tengahari sama makan malam. Sekali makan saja kurang-kurang belanja dalam RM2.50. Jadi dalam RM7.50 sehari memang sudah confirm. Apa lauknya? Nasi gureng sama talur saja. Kalau kan belauk ayam nasi puteh sama sayur, tekana jua tu RM3 ke RM4 sekali makan. Jadi, kalau mangikut rasam makan di rumah atau makanan seimbang, kana laa bebelanja dalam RM10 sehari.

Kalau RM10 sehari belanja, sebulan misti ada RM300 paling kurang. Tapi kediaku kurang RM100. Jadi panyalasaian kediaku sanang saja. Makan sehari sekali. Jadi kediaku ada usin labih untuk (either, makan basar ujung bulan, mambali barang2 lain, bejalan naik bas di KL raon-raon dan sebagainya).

Scholar? Ada pulang... tapi inda banyak macam zaman ani. Dulu kami, lapas kana tulak bayar yuran sama hostel.. ada laa tinggal dalam RM600 labih untuk satu semester. Satu semester ada 4 bulan labih. Masa ani tah, usin atu di belanjakan untuk mambali baju baru, buku baru, alat tulis, photostate barang, barang pakai mambuat assignment, tiket bilun pakai muleh... dan paling selalu pakai belanja makan mewah dari biasa (makan KFC atau Mc Donald).. kira mewah sudah tu makan RM 6-7 sekali duduk.

Kediaku dulu masa belajar, tapikir jua ku, kenapa tah kawan2 ku lain bausin sampai beratus-ratus sabulan? Dikatakan kediaku boros inda jua. Makan pun sekali sehari. Kalau kan makan lagi, bapikir jua ku. Selalu jua ku kalau ku makan labih dari sekali sehari, isoknya kediaku makan maggie sabungkus nganya sama managuk aing teh bunga ros segalok kan mambari kanyang sampai malam.

Aku dulu ada masalah insomnia (masalah inda dapat tidor). Bukan stress... tapi parut lapar inda dapat kan tidur. Tapi lama kelamaan, sudah biasa. Masalah yang biasa di pikir setiap kali tidor ialah... apakan di makan bisok??? Cukup kah usin ku ani? Ani kira isu standard setiap malam ku pikirkan selain dari pasal kelas sama pelajaran.

Kediaku bukan kan membandingkan, tapi kebanyakkan kawanku, sabulan belanja kana hantari dalam RM350 sabulan (paling kurang). Baru dapat hidup sampurna makan pakai cukup. Tapi kediaku basyukur sabab kediaku punya kasusahan inda taruk di bandingkan kawan2 ku yang lain. Ada yang labih teruk dari aku. Belanja kurang dari RM200 kana hantari (sebab kurang kemampuan). Sentiasa lapar.. makan pun malar datang mangintu kawan-kawan. Kadang-kadang inda sampai hati ku pinjami RM10 pakai makan belanja sehari dua (walaupun kediaku tahu memang inda bebarai balik). Kesian punya pasal.

Tapi yang ku sedih, hampir 90% dari dorang ani beranti belajar sabab inda tahan hidup inda bausin. Ada yang kana buang pasal inda datang kelas selalu. BUkan inda mau datang, tapi bisidorang ani kengalehan keraja malam-malam kan menampung usin bulanan, tarus inda tebuai nuhun ke kelas pagi. Ada yang fail sabab, inda ada masa kan belajar dengan mencari usin pakai hidup. Jadi kediaku basyukur sabab masih ada Bapa sama Mama yang masih mampu mambari kediaku usin bulan-bulan inda parnah putus-putus. (thank you again).

Jangan jua inda tau, banyak jua urang inda tau kisah hidup ku masa belajar. Parnah usin ku kana curi, selalu inda cukup sampai ujung bulan. Bukan boros (walaupun ada jua kadang-kadang boros) tapi kadang-kadang guna untuk manulung kawan-kawan yang kesadakan usin. Jadi kediaku sama kawan-kawan makin rapat. Usin mu, usin ku jua. Makanan mu, makanan ku jua. Sama-sama miskin, sama-sama kaya. Kalau ada yang inda bausin, sama-sama kongsi makanan. Jadi hidup susah atu sudah jadi lumrah sama-sama geng yang labih kurang serupa masalah.

Antara kawan-kawan selapar, sekanyang ku, Si Is, Adiman, Jake, Apai, Eddy dan banyak lagi yang sudah lama kediaku loss contact. Parnah jua kediaku makan buka puasa nestum segalas sama Adiman kongsi, sabab kami dua inda bausin kan makan nasi langsung. Parnah jua kediaku bekongsi maggie sabungkus dengan 3 lagi kawan ku, Wan Jeng, Zul Kelantan dengan sorang lagi (aku pun inda ingat namanya sudah) sabab kelaparan seminggu inda makan apa-apa. Minum aing teh nganya kami seminggu-minggu. Mana tuju usin??? Bukan belanja sakan, tapi makan konsi sama-sama, banyak parut, usin banyak pun capat abis. hahaha

Kediaku malar jua inda muleh raya masa belajar dulu. Bukan inda mau muleh, tapi takut budget ku lari. Tambang bilun mahal. Tapi ada sekali atu aku muleh mengajut. Takajut Bapa. Kana marahi Bapa sabab aku muleh mangajut sama aku sudah janji inda muleh. (Minta maaf Bapa) Bukan kan mengalakari, tapi langsung inda ada urang tinggal di hostel masa atu. Semua kawan-kawan ku muleh. Kantin inda bukan, kadai makan dakat-dakat pun inda buka. Banyak kaluarga kawan-kawan ku lain betanyakan kediaku masa atu.. kalau inda bausin, dorang kan sponsor. Tapi masalahnya bukan usin, cuma budget saja takut lari ujung bulan muleh belajar. Lagi pun, teringin kan muleh bajumpa kaluarga.

Banyak lagi kan ku caritakan pasal kahidupan ku di Universiti dulu. Tapi apa-apa hal pun, aku basyukur pasal Bapa (walaupun strict) dengan Mama (walaupun bising mulut marahi kediaku) sentiasa doakan anaknya ani masa diam jauh. Walaupun jumpa Bapa sama Mama dapat di kira dangan jari dalam setahun masa musim kediaku belajar, tapi inda parnah lupa dorang dangan kediaku, mengunjar usin bulan-bulan pakai belanja ku di KL. Parnah Bapa madahkan, Mama sampai inda makan jua kan budget mambari usin arah ku bulan-bulan. Makan lauk tahai nganya ya (thank you Mama).

Inda dahal tu walaupun inda sebanyak belanja urang lain (ada yang kana bari RM350 sampai RM700 sabulan), tapi kediaku siok jua manganangkan balik, sabab kediaku mampu jua abiskan pelajaran dengan usin RM200 sabulan saja. Ani bah... kalau di ceritakan dengan urang lain... inda urang picaya mengkali. Picaya kah inda picaya.. moral value nya, pandai-pandai tah bahidup walau sadikit sja kemampuan. Kalau parlu belapar atau manahan parut, inda mengapa asalkan abis belajar. Atu saja minta urang tetua.

Thank you Bapa & Mama!!!

Wednesday, May 21, 2008

Handphone-handphone ku!

Alum jua batah aku tedapat HP sendiri ani. Masa musim balajar dulu inda kan tebali nyamu HP ani. Mahal hantap! Ingat lagi ku tahun 1998, kediaku baru kan mambali HP sendiri. Pegi ku ke Sungei Wang, KL, tarus tah sana ku mambali Nokia 5110 sama numbor talipon prepaid semua sekali harga RM800. Abis tarus usin ku!!

Macam ani tah rupanya talipon ku Nokia 5110

Tahun 2000, ada tia kawan ku kan menjual talipun Ericsson nya arahku. Katanya inda lagi kedia baguna. Ku bali tia dangan harga RM200. Talipun lama ku, ku bari arah bini ku. Zaman atu Ericsson keluar model baru T28, ada flip!!!

Anitah rupanya talipun Ericsson DH618 yang ku bali dari kawan ku.

Tahun 2002 kediaku mambali talipun baru lagi pasal talipun Ericsson ku atu rusak tia. Sampai jua kediaku ke Indah Parade dakat dangan Bukit Jalil, mambali talipun Sagem ani. Inda pulang mahal, RM180 nganya! Baik jua dari inda tedapat.

Talipun Sagem harga RM180 ku bali tahun 2002

Muleh ku ke Kuching tahun 2003, ada labih usin sadikit, ku balikan 2 buting talipun secondhand. Satu Kyocera, satu lagi Samsung. Semuanya dalam RM250 nganya.

Talipun Kyocera

Talipun Kyocera anitah yang paling ku minat. Sampai karang ani lakat lagi ku minat. Bukan apa, talipun ani macam barang mainan nganya. Screen Saver nya pun ada animation macam digimon. Cali bah! Ringan lagi tu. Tapi, charger nya rusak, inda lagi kajumpahan bejual. Rusak macam atu nganya tia. 

Samsung SGH-R225

Samsung ani jua antara yang paling ku suka. Bukan apa, lampungnya warna biru .. TARAAAANG nyamu! Badannya sungguh nya pun damit, tapi barat. Tahan jua talipun ani. Tapi sampai tahun 2004, adiku madahkan inda dapat di charge lagi. Kan diusai, mahal saja.

Tahun 2005 kediaku mambali talipun baru lagi. Kali ani Sony Ericsson (inda tah ku ingat model apa). Abis ku unjar dalam internet, inda kajumpahan. Damit nganya talipun atu, warna putih. RM600 ku bali. Tapi umurnya inda sampai 6 bulan sabab rusak antenna nya. Kalau kan di usai, nya cina kadai, mahal!! 

Sony Ericsson Z200

Uleh karna aku inda tedapat talipun lagi, tepaksa jua ku mambali baru. Tahun 2005 kediaku mambali talipun Sony Ericsson lagi Z200. Inda ku ingat harganya. Kalau inda silap RM700. Anitah talipun flip pertama ku. Siok jua talipun ani, ada dual-screen. Cukup setahun pandai tia mati-mati sendiri. Inda tahan ku jual eh.

Nokia 6260

Tahun 2006, kediaku mambali lagi talipun. Kali ani Nokia 6260. Mahal jua talipun ani. RM1,000 harganya. Talipun ani tahan pulang. Lakat lagi sampai karang ani hidupnya. Cuma yang ku inda tahan, Symbian nya (OS nya) slow banar. Kan mambuat apa-apa pun slow.

Sony Ericsson W850i

Inda tahan dangan Nokia atu, ujung tahun 2006 kediaku mambali lagi talipun. Kali ani Sony Ericsson W850i harganya RM1,500. Kediaku minat talipun ani pasal hampir semua features ada. Ada 1gb memory, ada 3g, ada Camera 2mp.. sama buleh jadi walkman. Siok eh! 

Tapi umurnya pun inda jua luan panjang. Awal tahun ani, talipun ani mambuat hal. Pandai inda mau kana charge lagi. Oleh sebab inda dapat di pakai, terpaksa mambali talipun lagi. Nasib ada urang kan manjuali talipun harga murah. Kali ani Nokia N-82 kediaku mambali harga RM500 nganya (first hand geng!).


Nokia N82 series

Siok pulang talipun ani. Semua ada. Ada 3g, ada 5mp camera, ada Wifi.. sabut saja apa-apa, semua ada. Bukan aku kan mambali talipun ani, ani nganya stocknya kan dijuali harga RM500. Kan mambali yang lain, semua mahal. Sakajap nganya ku makai talipun ani. Mula pakai awal Mac, 2008. 

Bah, uleh kerana aku sudah ada N82, ku hantar Sony Ericsson W850i ku ke kadai kan di usai. Tapi lapas pikir-pikir, baik tah ku trade-in saja. Malas tah kan mangaluarkan usin lagi. Tarus ku ka kadai, ku tukarkan ke Sony Ericsson W200i. Kana bari usin RM80 lagi!

Sony Ericsson W200i

Siok ku dangan talipun ani. Sudah tia damit, bisai lagi color nya. Cukup tah Memory 128mb, setakat atu pun banyak sudah lagu buleh di dangar jadi walkman nya. Yang bagusnya, talipun ani andang tahan baterinya. Sampai 3 hari standby, lakat lagi berisi baterinya.

Masa kediaku makai Nokia N82 atu, malar saja ku kejumpahan talipun ani pandai crash, pandai hang dan mati sendiri. Ani tah yang ku malas. Lapas ku buat research sedikit, rupanya symbian untuk Nokia ani memang mudah crash saja. Inda tahan, malar saja hang. Oleh sebab kediaku inda tahan lagi, 2 minggu lapas ku trade in kan N82 ku dengan Sony Ericsson lagi. Kali ani ku pilih P1i.

Sony Ericsson P1i

Inda pulang ku tahu berapa harga Sony Ericsson ani, tapi cina kadai sanggup mengambil N82 ku ganti dangan P1i ani set baru sama kedia lagi mambari usin arahku RM120. Siok jua ah... dah la mambali N82 RM500.. lapas atu trade-in dengan P1i kana bari usin lagi RM120!! Kalau macam atu dalam perkiraan ku, kediaku mambali Sony Ericsson P1i ani nganya RM380.. hahahaha best! best!

Apa yang sioknya P1i? Banyak eh. Ada wifi, ada 1gb memory, ada camera 3.2mp, ada 3g, ada office, ada music player, touch screen. Memang ala-ala PDA. Memang lengkap semua macam laptop damit. Lapas ku format, karang ani jalannya macam laptop biasa pulang. Inda payah lagi mambawa laptop kesana kemari. Email, internet sama messenger pun buleh! Jadi senantiasa connected  sama internet la.

Tapi kan, yang sebanarnya kediaku ani iski kan mambali iPhone. Karang ani inda pulang mahal. Dalam harga RM1,500 buleh dapat sudah. Ada wifi, da 8gb memory, ada browser.. memang macam laptop Apple. Tapi yang inda bestnya, inda ada 3g. Jadi kegunaannya memang limited. Jadi macam iPod sajalah jadinya.

Apple Iphone

Apa-apa talipun pun, mana saja tia. Tapi yang penting pandai manggunakan. Kediaku suka Sony Ericsson pasal kedia inda dapat kana virus. Nokia malar saja kana. Lagi pun design Sony Ericsson karang ani banyak yang bisai-bisai.